Gitmek – Sürgünlerin Vatanı

sürgünlerin vatanıdır gitmek

bir yerleri bir yurtları olmayacaktır asla. bir göçebe bile değillerdir, göçmek ismezlerdi ki. yeryüzü onları barındırmaz sadece gitmek vardır hayatlarında. gitmişlerdir…

Eleni,

“…Giderken sana İstanbul’dan ayrılma, Harun’la kavuşmadan sakın Selanik’e dönme, demiştim. Hâlâ İstanbul’da olduğunu ve bu mektubun sana ulaşmasını umut ediyorum. Türk askeri Trakya’ya girdiğinde Fuat da aralarındaydı. Acı haberi ondan aldım. Harun, İzmir işgal edildikten sonra Kuvay-ı Milliye’ye katılmış, Sakarya Muharebesi sırasında şehit düşmüş. Hep Fuat ağabeyi gibi asker olmak isterdi, annesi istediği için muallim mektebine yazıldığını söylerdi. Acımız çok büyük. Savaşın bittiğine bile sevinemiyorum. Harun’la tekrar beraber olacağınıza, çocuklarımızın birlikte büyüyeceğine o kadar inanmıştım ki! Başımız sağ olsun, Eleni

***

Eleni, babasının evde olmamasından yararlanarak bahçeye indi. Pencereden İbrahim Halil’in bahçede gezindiğini görmüştü;
“İbrahim, biz İstanbul’a gönderiliyormuşuz. Babam Yunan kumandanından öğrenmiş. Bir daha görüşemeyebiliriz. Hakkınızı helal edin. Başınıza dert olduk.”
“Eleni, ne diyorsun sen? Oğlun da sen de bana Harun’un emanetisiniz. Ne zaman ihtiyacın olursa beni ara. Harun’u inşallah bulacağız. Geçecek bu kötü günler.”
“Sahi mi İbrahim, geçecek mi?”

Kadın bağrına bastı oğlunu: “Vermem! Oğlumu denize atamayacaksınız.”
Şükrü’nün gözlerinden sicim gibi yaşlar boşaldı birden. Hacebi ile Ayşe birbirlerine baktılar. Ne yapacaklarını şaşırmış haldeydiler. Seslere gelen geminin tayfaları Habibe’nin kollarında yatan çocuğun öldüğünü anlamışlardı. Kucağından çocuğu almak istediler. Hacebi tayfanın üzerine saldırdı, olanca sesiyle bağırdı:
“Dokunma! Zorla olmaz.”

Sürgünlerin alınyazısı tek kelimeden ibarettir.
6-7 Eylül Olayları’nın hemen ardından vatanını terk etme kararı alan bir adam hiç tanımadığı babasının akıbetini öğrenmek için onu tanıyanların hatıralarının peşine düşer ama geçmişe doğru yapılan maceralarla dolu, sırlarla örülü yolculuğun sonunda kendi akıbetiyle yüzleşecektir ve de kendi gerçekliğiyle çünkü bu aynı zamanda içe doğru bir yolculuktur.
Kafkaslardan sürülüp Balkanlarda yeni bir yurt arayan bir ailenin Osmanlı’nın yıkılış günleriyle beraber yeniden savruluşunun üç nesle yayılan hüzünlü öyküsü, mücadele ve çırpınmalarla yoğrulmuş fırtınalı geçmişi.
Her sürgün gibi onların da geçmişi kâbustur ama daha korkuncu geleceklerinin de kâbus olacağını bilmeleridir.
Sahi, sürgünler ölünce ruhları nereye gider?