Vazoya Bir Gül Düştü

 Özgürlük doğaya ait olmaktır.

Ve isyandır ayrıca özgürlük. Doğaya yeniden dönüş yolunda sözde “uygar” kuralların ve yasaların zincirlerini kırdığımız isyan.

Evimin numarasını sildim bugün                                                        

Oturduğum sokağın adını
Her bir yolun yönünü değiştirdim
Beni bulmak için
Dünyanın rastgele bir yerinde
Rastgele bir kentin
Rastgele bir sokağında
Rastgele bir kapıyı çalın
Bu ilenme, bu kutsama
Özgürlük neredeyse
Orası benim evim…

Anerita Pritan

Kesik kesikti solukları. Yüzünde hınzırca bir gülümseme, bir kez daha baktı. Güneş, kızıllığının ardında kaybolmak üzereydi artık. Yeniden koşmaya başladı. Çamların arasından hızla kayıyor, bir görünüp bir kayboluyordu. Kozalaklar çıplak ayaklarına battıkça acıyla buruşuyordu yüzü.

Doğal olan özgürlüktür.

Çamların arasında bir görünüp bir kaybolmaktır varoluş. Her yerde var olabilmek için bir yerde kaybolmak.

Kaybolmayı hepimiz gibi doğuştan edinmiş ancak bizim gibi unutmayıp bilince çıkarmış köylü bir kız çocuğu…

Belki de ondan daha özgür olan, gittikleri her yerde başıboşlukları gıpta edilen ve tam da bu yüzden korkulan Çingenelerle rastlaşır ve onlara meydan okur: Kabul de görür, sevilir.

Fakat özgürlüğünü doyasıya yaşayacağına dair umutlar aniden kır yaşantısıyla birlikte savrulur.

Kırın özgürlüğü, kasaba sıkıntısıyla; köy yaşamı, apartman sıradanlığıyla; geniş çevre, çekirdek aile kurallarıyla yer değiştirildiğinde modernliğin, modern yaşantının ölçütü ne olacaktır?

Tüm yaşamı ve kentli değerleri bir çocuğun büyüme serüveni üzerinden sorgulayacak ve keşfedeceğiz:

Özgürlük doğaya ait olmaktır.

…

Sonra karşınıza Çingeneler çıkacak.

Çamların arasında bir görünüp bir kaybolacaksınız.