Büyük Soytarı

Onu ilk gördüğümde sular vardı saçlarında, öyle anımsıyorum. En yakına bile çok uzaklara bakar gibi bakıyor, konuşurken yer yer boşluklar, sessizlikler doluyordu sesine. Yorgun, utangaç gülümseyişi bitmiyor, tam biter gibi olurken, daha da hüzünlenip ağlamayı andırıyordu. Baktı ve indirdi gözlerini beni görünce. Öyleydi hep, öyle yapıyordu; öğrenecektim sonra. Uzun uzun bakamıyor, dökülür gibi oluyordu gözleri.