Enver Gökçe’ye Armağan

Erzincan’ın Çit Köyü’nde doğdu. O zamanlar,
oralarda dutluktu geçim. Çocukluğuna yaşadı,
çocukluğunu göremedi; bir gözünden oldu.
Türkülerle büyüdü, türküleri büyüttü.

Ankara Dil, Tarih ve Coğrafya Fakültesi’ne girdi.
Pertev Naili Boratav’ın öğrencisiydi, Eğin Türküleri
bitirme tezi. Şair oldu, komünist oldu. Belki de
komünist oldu, şair oldu. Ahmet Kutsi Tecer
kötüledi şiirini; o, daha “kötüsünü” de yazdı.

Başkaları da beğenmedi. Sansaryan Han’a
koydular, çok çektirdiler; kalemiyle ifade vermek
yerine taşlara yazdı şiirlerini. Arkadaşı İlhan
Başgöz ezberledi duvarlardaki umudu; azat etti,
buzat etti. Mehmed Kemal ile Mehmet Seyda ile
hapis yattı. Çoktu arkadaşı, yoldaşı. Azdı işi, aç
gezdi; boyun eğmedi.

Aziz Nesin “şiirlerini basayım” dedi, o ise “hayır”
dedi: “Ben yerine Neruda’yı bas, işte
çevirdiklerim.” İlk oydu çeviren Latin
Amerika’dan çığlığı. Çok düşündü şiir üzerine,
kendi şiirini yarattı. Ama “şairliğini kanıtlamasına
izin vermediler.” Hastalandı, ağır. Az yaşadı, çok
öldü. O zamandan beri ölümün adı kalleş.